منتظران پرستار آخر زمان از منظر ابن دیلاق بمی
ز اوهام و طامات ، سر تا به پا // پلید و ریا پیشه و ناسزا
تو هم در یکی ، کنج پر گند و بوی // به ظلمات جهل اندرون ،کرده خوی
نهاده به زانو سر مسکنت // فرو بسته بر خود در معرفت
به امید آنی ! نشسته پریش // که تا دور سازی پلیدی ز خویش
به حق گر بمیری در این انتظار // کسی آب و ابریق ، ننهد کنار
که آید ؟ پرستار آخر زمان // جهانی کند سر به سر، گل ستان
بر افتد بن و بیخ ، جور و ستم ؟ // گل سرخ روید ز تخم کلم ؟
چنین و چنان با فلان میکند // بسی گردن از این و آن میزند
چه میشد که این مصلح کاردان // در اول می آمد نه آخر زمان؟
زمان و مکان را کران ناپدید // ببر از وصالش تو اصل امید
** ابن دیلاق بمی **
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر