ما و اشتباه ،واکنش و برخورد ما نسبت به آن
برای اکثر ما ایرانیان ،اشتباه کردن و قبول و باور آن بسیار سخت هست ،
و از آن میترسم و وحشت داریم.//
اما نسبت به آن واکنش هائی کم و بیش یکسان نشان میدهیم .//
اولین واکنش ما به گردن نگرفتن آن هست و حتی بقیمت تحریف معنای آن
به هر ترفندی متوسل میشویم که آنرا از سرمان باز کنیم .//
سپس سعی میکنیم از مکان وقوع آن حد اکثر فاصله را بگیریم و از آن
بگریزیم و فرار کنیم .//
بعد با فکر نکردن بدان به فراموش کردنش کمک میکنیم و بسادگی هم آنرا
فراموش میکنیم ،چنانچه حتی برای تجربه هم در یادمان نمی ماند.//
و اگر در این مورد موفق نبودیم به حمله متقابل دست میزنیم و با جنجال و
بزرگنمائی و یاداوری اشتباه گوینده ، و تکرار و اصرار بدان دیگران را نیز
شریک جرم یا حداقل وادار بسکوت میکنیم.//
از اقرار واعتراف به اشتباهمان وحشت داریم و بازگو کردن آنرا تضعیف و
نابودی شخصیتمان تصور میکنیم ،وبقول معروف نمی خواهیم که آتودست
کسی بدهیم .//
از تمام عوامل طبیعی و ماورا الطبیعه ،برای تغییر آن و تبدیل اشتباهمان به
بدشانسی و تلقین آن بدیگران یاری میگیریم و سو استفاده میکنیم .//
ناجوانمردانه از دوستی که با قبول ریسک و آگاهی از عواقب گوشزد کردن
اشتباه به ما شده ،دشمن میسازم و از وی دوری میکنیم و منتظر فرصتی
برای تلافی کردن و انتقام گرفتن میشویم .//
خلاصه از هر وسیله ای استفاده میکنیم و به هر چیز و راهی فکر میکنیم بجز
قبول وجبران کردن آن واین رفتاررا هم برای فرزندانمان بیادگار میگذاریم .//
چون نه منطق ،قبول اشتباهمان را داریم ،،نه شهامت اقرار و اعتراف به آن
را داریم ،، و نه از اثرات و منافع و خوبیهای جبران آن آگاه هستیم .//
بهمین دلیل از تکراری شدن و تکرار کردن دوباره همان اشتباه هم ابایی نداریم!!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر